/ Iza /
Już
od samego rana byłam dziwnie podekscytowana. Moja radość właściwie nie ma
końca, a ja sama nie mogłam usiedzieć w miejscu. Tę niecodzienną euforię
zauważyła Kinga, która dopiero co weszła do kuchni. Ja sama dopiero w tej
chwili dostrzegłam, że ręce mi się trzęsą i rozlałam znaczną część zawartości
czajnika, która powinna była znaleźć się w moim kubku, wraz z kilkoma ziarenkami
mojej ulubionej kawy.
-
Coś ty taka rozkojarzona, słońce? – zapytała przyjaciółka, odbierając mi z rąk
naczynie.
-
Wydaje ci się… - próbowałam wymigać się od odpowiedzi.
-
Kiepska z ciebie aktorka – zaśmiała się, podając mi kubek – no już, powiedz, co
jest na rzeczy.
Chociaż wolałam zachować to w
tajemnicy, nie byłam w stanie. Badawcze spojrzenie Kingi nie pozwalało o sobie
zapomnieć i przeszywało mnie na wylot. Miałam zrobić jej niespodziankę, ale
trudno. Nie mogła nic poradzić na to, że moja przyjaciółka była bardziej
ciekawska od wszystkich osiedlowych dewotek.
-
Powiesz mi, czy nie? – zapytała podejrzliwie.
-
Powiem, powiem – skapitulowałam, nie chcąc dłużej z nią walczyć.
-
No więc słucham – uśmiechnęła się do mnie zachęcająco.
-
Idę dziś na USG – wyrzuciłam z siebie zarumieniona – poznamy płeć maleństwa.
-
To świetnie! – krzyknęła uradowana – ale już mi się tak nie denerwuj.
-
Dobra, dobra – odrzekłam, po czym poszłam się przygotować.
***
- Jak ja sobie teraz poradzę? – zawodzi ciężarna
żona mojego brata – no jak?
- A co ja mam, Aga,
powiedzieć? – pytam, ocierając pojedynczą łzę.
- Nie wiem… - szlocha
w moje ramię – po prostu nie wiem…
Od pogrzebu Arka minął zaledwie miesiąc, a ja wciąż nie mogę się
pozbierać. Każdy dzień jest dla mnie wiecznością, każda godzina wydaje się być
mordęgą. Bez tego Chudzielca mój świat nie istnieje. Nic nie jest już takie
samo.
Z każdą chwilą nastrój
mój i Agnieszki się pogarsza. Nie mamy już łez ani sił, by płakać. Wszystko
ogromnie nas przerasta i tak samo tęsknimy za Arkiem. Ja – za bratem, ona – za mężem,
ojcem swojego nienarodzonego dziecka. Jej stan nie pozwalał na jakiekolwiek
nerwy, nie powinna też tyle szlochać. Nie chciałam, żeby się nad sobą użalała,
ale nie potrafię jej pomóc. Jedyna rzecz, jaką mogę w tej chwili zrobić, to
zabrać bratową na cmentarz. Moja myśl szybko się urzeczywistnia. Za moją namową
wkładamy jesienne kurtki, by w chwilę po tym udać się do kwiaciarni, gdzie
kupujemy ulubione kwiaty mojego brata, a także znicze. W okamgnieniu stajemy
nad jego grobem. Moim oczom ukazuje się drewniany krzyż i posrebrzana tabliczka
- „ Arkadiusz Gołaś *10.05.1981 +16.09.2005.” Wszystkie spędzone z nim chwile
przelatują mi przed oczyma, niczym klatki filmu w zwolnionym tempie. Czuję ogromną
tęsknotę i ból po jego stracie. Czuję się po prostu źle. I choć trudno mi w to
uwierzyć, Agnieszka czuje się tak samo, a nawet jeszcze gorzej. Z trudem
przychodzi jej opuszczenie rano łóżka, zrobienie czegokolwiek. Bo nie ma już
jego. Zabrakło w naszym życiu jednego ogniwa, jeden gracz został kontuzjowany,
a my nie potrafimy odnieść zwycięstwa w naszym własnym życiu. Zbierając się w
sobie, ocieram łzy. Podaję chusteczki bratowej, by uczyniła to samo. Motywuję
ją przy tym nikłym uśmiechem i kiedy ona stara się uspokoić, ja zapalam kilka
zniczy, chcąc dać bratu do zrozumienia, że pamiętamy i zawsze będziemy
pamiętać.
- Aguś – szepczę ledwo
słyszalnie do mojej bratowej – nie płacz już…
- Kiedy ja nie umiem…
- odpowiada, a w jej oku kręci się łza.
- Arek nie chce,
żebyśmy płakały – pocieszam ją – musimy być silne.
- Masz rację, Izunia –
zwraca się do mnie – masz rację.
***
Nie
wiem, dlaczego pomyślałam sobie o wspólnym wyjściu na cmentarz z Agnieszką. Nie
miałam także pojęcia, jaki to miało związek z dzisiejszym badaniem. Czułam
strach. Nie byłam pewna, czy moje życie będzie tak kolorowe, jak po tym, gdy
Patryk zrozumiał swój błąd. Coś jednak kazało mi wierzyć, że będzie dobrze.
Może to Arek? Nie miałam pojęcia. Każda upływająca minuta paradoksalnie
zbliżała mnie do badania. Trudno mi było się opanować. Wzięłam jednak kilka
głębokich wdechów, po czym narzuciłam na siebie płaszczyk i zabrałam torebkę. Cieszyłam
się w tym momencie, iż nie prowadzę samochodu. Zapewne spowodowałabym niezły
karambol lub gorszą drogową katastrofę. Zupełnie nie mogłam się na niczym
skupić. Tak bardzo chciałam wiedzieć! Najchętniej już teraz wydusiłabym z
lekarza, jakiej płci będzie nasze maleństwo. Chciałabym też wybrać imię. Jednak
z tym musiałam poczekać. Po upływie kilku minut byłam już w poczekalni. To tu
miałam spotkać się z Patrykiem, który jak zwykle nie mógł się urwać z treningu
wcześniej. Godzina badania zbliżała się nieuchronnie. Dziesięć minut… pięć…
dwie… Nagle dostrzegłam stojącą w drzwiach położną, która trzymała w dłoniach
jakieś dokumenty.
-
Pani Izabela Cichocka – powiedziała, wodząc wzrokiem po niezbyt pełnej
poczekalni.
-
To ja – odpowiedziałam nieco smutno.
-
W takim razie proszę do gabinetu – uśmiechnęła się, po czym zrobiła mi
przejście.
Gdy usiadłam naprzeciw pani
ginekolog, czułam się zawiedziona. Miałam także żal do Patryka o to, że nie
było go przy mnie w najważniejszych dla mnie chwilach. Już widzę, jaki z niego
ojciec! Jak będzie opiekował się naszym dzieckiem? Znów poczułam, że nie zależy
mu na nas, że ważniejsza jest kariera. Pochłonięta rozmyślaniami, nie zwracałam
uwagi na słowa lekarki, która od dłuższego czasu próbowała mi coś powiedzieć, o
coś zapytać. Dopiero po tym, jak lekko mnie poszturchnęła, wróciłam do świata
żywych. Niezbyt zadowolona z braku obecności mojego chłopaka machinalnie odpowiadałam
na jej pytania.
-
Skoro wszystko jest w porządku, może przejdźmy do badania – bardziej stwierdziła,
niż zapytała.
-
Dobrze – potwierdziłam, kierując się w stronę sprzętu ultrasonograficznego.
Już miałam się położyć, kiedy
drzwi gabinetu otworzyły się z impetem. Przestraszyłam się nieco wtargnięcia
jakiegoś nieodpowiedzialnego osobnika, dlatego też złapałam się za serce. Jednakże
w chwilę później, odwróciłam się. I kogo zobaczyłam? Oczywiście zziajanego,
ociekającego potem Patrysia! Czego, jak czego, ale tego bym się zupełnie nie
spodziewała. Miałam ochotę wyrzucić go za drzwi i w samotności poddać się
badaniu, a potem tylko go poinformować o przebiegu. Coś jednak tknęło mnie, aby
pozwolić mu zostać. Sama siebie nie rozumiem, lecz nie mogłam podjąć innej
decyzji. Miałabym to sobie za złe.
-
Ładnie to tak się spóźniać? – zapytałam go podejrzliwie.
-
Przepraszam, kochanie – wydusił z siebie – na mieście są straszne korki!
-
Możemy już zaczynać? – wtrąciła zniecierpliwiona lekarka.
-
Ależ oczywiście – odpowiadamy jednocześnie.
W chwilę później Patryk pomógł mi
się położyć i rozpoczęła się nasza chwila prawdy.
***
/ Patryk
/
Czułem się, jakby to
badanie trwało kilka godzin, zamiast paru minut. Wszystko ciągnęło się
niemiłosiernie, a ja pragnąłem jedynie zabrać stąd Izę i przygotować dla niej
pyszną kolację. Jednakże do końca wizyty z moich planów nie mogło nic wyjść. Siedziałem
tam trochę nieprzytomny, trzymając jej ciepłą dłoń. Choć nie przepadałem za
szpitalami, chciałem tu przyjść. Dla niej i dla naszego maleństwa, które teraz
musiało być w świetnym humorze.
- Chcą państwo poznać
płeć? – usłyszeliśmy w pewnym momencie to koronne pytanie.
- Oczywiście –
odpowiedziałem, po wymianie spojrzeń z dziewczyną.
- Będą mieli państwo
córkę – odrzekła po chwili milczenia – gratuluję.
Kończąc badanie, obdarzyła nas kolejnym uśmiechem. Byliśmy szczęśliwi.
To znaczy, nie wiem, jak Iza, ale ja miałem ochotę skakać ze szczęścia. Gdybym
mógł, oznajmiłbym całemu światu, że za parę miesięcy zostanę szczęśliwym ojcem
i wraz z dziewczyną stworzymy szczęśliwą rodzinę. Trochę czasu zajęło, nim Iza
doprowadziła się do porządku. Drżącymi dłońmi opuściła kremowy sweterek, by po
chwili stać obok mnie. Nie chcąc, by znowu się denerwowała, podałem jej
płaszcz, który pomogłem założyć na jej ramiona. Już mieliśmy wyjść, jednak
lekarka poprosiła o chwilę rozmowy. Przypomniała, że Izie nie wolno się
przemęczać ani nadmiernie stresować. Zapisała jeszcze coś w dokumentach i
mogliśmy wyjść. Z ulgą wyszedłem na zewnątrz, gdzie czuć było już wiosnę. Piękna
pogoda spowodowała, że euforia nie chciała się ze mnie ulotnić. Ja także nie
chciałem, by to wszystko już się skończyło. Szliśmy wolnym krokiem, kierując
się na nasze osiedle. Niedaleko było z niego do szpitala, dlatego też mogliśmy
sobie zrobić spacer.
- Jak jej damy na
imię? – zapytała radośnie Iza.
- Lena – oznajmiłem bez
wahania – tylko tak mogę podziękować mamie za to, że istnieję.
- To bardzo miłe z
twojej strony – mocniej się do mnie przytuliła – widzę, że zmądrzałeś.
- Nie mogłem zgłupieć –
uśmiechnąłem się zawadiacko – a jakie będzie drugie imię?
- To już moja słodka
tajemnica – odparła, szukając w torebce kluczy od mieszkania.
_____________________________________
Witam!
Po bardzo długiej przerwie oddaję w Wasze ręce ten oto rozdział. Ciężko było się zebrać w sobie, a i treść nie wydaje mi się najlepsza. Ale to zapewne moje gadanie. Notka dedykowana jest Nulce w podziękowaniu za nasze ostatnie rozmowy i za to, że dzięki niej zrodził się pomysł na ten rozdział.
Mam również gorącą prośbę do Was. Jeśli czytacie
to opowiadanie, zostawcie chociaż jeden maleńki komentarz
po sobie, bym wiedziała, kto czyta. Chcę
także poprosić o potwierdzenie swojej deklaracji, gdyż nie wiem
ilu z Was nadal mam informować.
To by było na tyle, jeśli chodzi o moje przemówienie. Kolejną notkę postaram się dodać w niedalekiej przyszłości. Jeszcze raz przepraszam za opóźnienie. Pozdrawiam!
Smutny jest fragment z Arkiem (*) :( Gdyby tak naprawdę Agnieszce pozostała po nim pamiątka w postaci dziecka... Eh, tak smutno się tu zrobiło. A Patryczek będzie tatusiem i córę będzie miał :D Oj, coś mi się zdaje, że będzie rozpieszczana przez tatusia (będzie ją bronił jak lew) :D Odcinek jak zawsze świetny, czekam z niecierpliwością na kolejne ;*
OdpowiedzUsuńJuż myślałam, że Patryk wystawił Izę i że się nie zjawi na badanu, ale na całe szczęście się pojawi, co dowodzi, że wreszcie zmądrzał :):)
OdpowiedzUsuńMnie oczywiście nadal informuj.
Patrykowi wrócił rozum, dobrze, bo myślałam, że coś mu zrobię za tą jego głupotę... Badanie przebiegło pomyślnie i będą mieli córeczkę, świetnie. Mam nadzieję, że teraz wszystko jakoś im się ułoży. Czekam na kolejny. Pozdrawiam ;)
OdpowiedzUsuńDziękuję bardzo za dedykację :* Wyszło pięknie ;) Gdyby Patryk nie zdążył na to badanie, to chyba bym go udusiła :) ma chłopak szczęście, no i cieszy się z dziewczynki :D co już jest dla mnie dużym plusem :) Smutne te wspomnienia Izy, ale życie nie zawsze nas rozpieszcza, takie sytuacje spotykają nas bardzo często i nie mamy na nie wpływu...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i czekam na kolejny :) I tak tylko dla formalności potwierdzam, że masz mnie informować ;) nulka:*
Dobrze, że Patryk zrozumiał to wszystko i jest już ok pomiędzy nimi ;) Bardzo smutne są te wspomnienia Izy.. ;(
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i do następnego ! ;*
Informuj mnie ;P
Będzie mała Lenka. Oj jak ja się ciesze że oni się dogadali i Patryk się w końcu ogarnął. Czekam na kolejny :)
OdpowiedzUsuńDzieci są słodkie. A Lenka odziedziczy wzrost po tatusiu i będzie siatkarką, o!
OdpowiedzUsuńA Patryk serio zmądrzał
Cieszy mnie postawa Patryka. Dobrze, że zrozumiał iż dziecko to nie koniec świata, wręcz preciwnie, to początek czegoś nowego!
OdpowiedzUsuńJa poproszę:) Co do Patryka to zachował się bardzo odpowiedzialnie, cieszy się z małej Lenki coś wspaniałego;)
OdpowiedzUsuńW wolnym czasie zapraszam na when-the-sun-goes-downstairs.blogspot.com i greens-art-handmade.blogspot.com. Z góry przepraszam za spam.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam:)
Cieszy mnie postawa Patryka. To jest prawdziwy facet ;D
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i zapraszam do mnie :)
fajnie, fajnie ;D mała Lenka ^^ a drugie imię to mogłaby powiedzieć ;) co do czego jednak muszą się zgadzać co do tego :P dobrze, że Patryk się ogarnął! no może nie do końca, ale jednak ;D
OdpowiedzUsuńŚwietny rozdział! Cieszę się, że Patryk się w końcu ogarnął :) Mam nadzieję, że będzie dobrym ojcem i wgl młodym się ułoży .. :) ;*******
OdpowiedzUsuń