Rozdział 14

/ Igor /

            Doznałem ogromnego szoku. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie, co tak naprawdę się stało. Miałem wypadek. Ponadto czułem przeraźliwy ból w przedramieniu lewej ręki. Z łuku brwiowego leciała krew, która zlepiała mi powieki. Czułem się fatalnie. Zaczęło mi się też robić słabo. Nie zauważyłem więc, kiedy zacząłem spadać w jakąś dziwną przepaść. Przed oczyma zrobiło mi się ciemno. Nie wiedziałem, co się dzieje.

            - Igor… Igor… - słyszałem jej odległe nawoływanie.

            - Ja… chyba… umieram… - udało mi się wyjąkać zduszonym głosem.

            - Nieeee! – usłyszałem przerażoną Kingę.

Później nie było już nic.

***

/ Iza /

            Od tej nieszczęsnej nocy minęło sporo czasu, a ja nadal czułam się fatalnie. Wciąż miałam do siebie żal o to, że będąc pijaną, przespałam się z Patrykiem. Kiedy przypominałam sobie to wszystko, czułam obrzydzenie. Zarówno do siebie, jak i do siatkarza. Zdecydowanie nie tak miało to wyglądać. Nie tak wymarzyłam sobie swój pierwszy raz. Ale co ja mogłam na to teraz poradzić? No właśnie nic. I to jest najgorsze. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Byłam szczerze zdumiona, bo nie spodziewałam się żadnych gości. Chyba, że Kinia wróciła już z meczu, a zapomniała kluczy. Przepełniona zaskoczeniem i jakąś dziwną obawą skierowałam swoje kroki do przedpokoju. Ostrożnie przekręciłam klucz w zamku i otworzyłam drzwi. Omal nie zrobiło mi się słabo, gdy w progu zobaczyłam Patryka. Odruchowo chciałam je zatrzasnąć , lecz on postawił stopę pomiędzy progiem, a drzwiami.

            - Musimy pogadać. – Usłyszałam jego zdeterminowany głos.

            - Nie mamy o czym. – Ledwo z siebie wydusiłam.

            - Ciebie naprawdę pogięło! – środkowy nagle krzyknął – Uważasz, że nic się nie stało?!

            - Uważam, że nasz „ związek” nie ma szans. – Odparłam poirytowana.

W jednej chwili Patryk zbladł jak ściana. W chwilę później zrobił się czerwony jak burak. Wyraźnie wzbierał w nim gniew, jakiego jeszcze nie widziałam u niego. Nie wiele myśląc, przeszłam do kuchni, gdzie wzięłam szklankę, którą natychmiast napełniłam wodą. Nie chciało mi się właściwie pić. Musiałam po prostu czymś zająć ręce. Wolałam nie dać po sobie poznać, jaka jestem zdenerwowana. Jednak to nie był koniec. Środkowy w mgnieniu oka przyszedł za mną. Był nieco spokojniejszy, ale nadal twierdził, że musimy pogadać.

            - Nie powinniśmy się ze sobą przespać. – Zaczął dziwnie skruszony.

            - Masz rację. – Odpowiedziałam dziwnie spokojnie. – Ale chyba nie masz o to żalu?

            - Mam. – z jego ust padło to krótkie słowo. – Ogromny.

            - Myślisz, że mi było prosto z tym wszystkim?

            - Na pewno nie. – Zareagował błyskawicznie. – Ale nie potrzebnie uciekłaś.

            - Lepiej tak, niż gdybym próbowała zrobić ci krzywdę – zaczęłam nieco ironizować.

            - Nie pozwoliłbym ci na to. – Wyjął z mojej dłoni szklankę, po czym zamknął w szczelnym uścisku.

            - No właśnie widzę. – odparłam.

            - Kocham cię. – Nagle z jego ust wydobyło się to zaskakujące wyznanie.

Tego bym się nigdy nie spodziewała! Zwłaszcza, że do naszego zbliżenia doszło w niezbyt ciekawej sytuacji. W dodatku byliśmy pijani w sztok, a on mi tu próbował mówić coś na temat miłości. Chciałam go po prostu udusić. Przejechać walcem, wyrzucić z okna i nie wiadomo, co jeszcze. Ja żałowałam tego stosunku jak diabli, a jemu już przeszło! W tej chwili chciałam zapaść się pod ziemię. Miałam tak bardzo wszystkiego dosyć. Szczególnie Patryka.

            - Zostaw mnie. – Wysyczałam po kilku chwilach milczenia.

            - Nie załatwiliśmy wszystkiego – odpowiedział, całując mnie w czoło.

            - To mów i spadaj – odrzekłam, próbując stłumić uśmiech.

Nasza rozmowa trwała do późnego wieczora. Nieco martwiłam się o przyjaciółkę, jednak było mi nawet na rękę, że dała się gdzieś wyciągnąć Igorowi. Dobrze by jej zrobiło takie towarzyskie spotkanie. Ja tymczasem się cieszyłam. Z czego? Z tego, że wreszcie mój koszmar dobiegł końca i nie musiałam się już niczym martwić. Ulżyło mi dzięki jego odwiedzinom, chociaż wspomnienie koszmarnego pierwszego razu i tak zostanie…

***

/ Kinga /

            Obudziłam się w miejscu, którego nie mogłam sobie przypomnieć. Przerażająca biel ścian i charakterystyczny zapach unoszący się wokół, uświadomiły mi, że jestem w szpitalu. Nie mogłam w to uwierzyć. Dla potwierdzenia próbowałam ruszyć dłonią. Nic z tego. Bolała przeraźliwie mocno przy najmniejszym wysiłku mięśni. Ponownie poczułam przerażenie. W oczach pojawiły się łzy, które w chwilę później spływały po policzkach. Moim sercem zawładnął strach o Igora. Kiedy siedzieliśmy w tym nieszczęsnym samochodzie, był przeraźliwie blady. Stracił też kontakt z rzeczywistością. Naprawdę myślałam, że umiera. Dlatego pomimo ogromnego bólu podniosłam się z łóżka. Miałam zamiar pójść go poszukać, a jeśli nie, to porozmawiać chociaż z lekarzem. Musiałam wiedzieć, co się z nim stało.

            - Dokąd, pani Kingo – nagle spostrzegłam obok siebie pielęgniarkę.

            - Gdzie… gdzie… jest… Igor…? – udało mi się wyjąkać nieskładną wypowiedź – co się z nim stało?

            - Nie może pani teraz do niego iść -  odpowiedziała kobieta.

            - Jak to?! – zapytałam przez łzy.

            - Ma pani wstrząśnienie mózgu – poinformowała mnie – i poważne złamanie ręki – dodała po chwili.

Lepiej być nie mogło! Najpierw zepsuty samochód, potem wypadek z Igorem – cud, miód i malina! Zdecydowanie było by lepiej, gdybym pojechała autobusem. Nie narzucałabym się chłopakowi, a on teraz nie czekałby na pochówek. Odniosłam wrażenie, że nie dało się mieć większego pecha od tego, który zaczął mnie prześladować. Po prostu bajecznie!

            - Niech mi siostra powie, czy on żyje chociaż! – krzyknęłam błagalnie.

            - Proszę odpocząć – odrzekła, po czym opuściła moją salę.

_______________________________

Wyjazd nad morze jak najbardziej udany, aczkolwiek żałuję, że taki krótki. Jednak trzeba było powoli wracać do swoich spraw i do Was oczywiście. Wczorajszy dzień poświęciłam na odpoczynek, ale dzisiaj oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba. Pozdrawiam i do następnego :)

Pytania.